O płatnej psychoterapii

[Chłopiec Papuśny]

Ja wybieram się jutro do lekarza. Musze w końcu załapać się na tą psychoterapię. Zobaczymy jak to będzie, mam nadzieję że się nie zawiodę.

[Gehenna]

Chodzę do przychodni gdzie jest bardzo dużo terapeutów, są naprawdę krótkie terminy i sesje co tydzień. Zaczęłam tam chodzić właśnie ze względu na terapię (z której z różnych powodów zrezygnowałam). Ostatnio co jakiś czas pojawia się myśl by wrócić do psychoterapii, powstrzymuje mnie to, że terapeuci umieszczają zapiski z sesji w tej samej karcie w której zapisuje swoje bazgroły psychiatra. Fakt ten nie pozwoliłby mi być do końca szczerą, ciągle miałabym obawy.

[Wspaniale]

Chodzę do przychodni gdzie jest bardzo dużo terapeutów, są naprawdę krótkie terminy i sesje co tydzień. Ostatnio co jakiś czas pojawia się myśl by wrócić do psychoterapii, powstrzymuje mnie to, że terapeuci umieszczają zapiski z sesji w tej samej karcie w której zapisuje swoje bazgroły psychiatra.

Też tak kiedyś miałem. Całkiem nieświadomie w czym rzecz zostałem skierowany do psychologa na rozmowy (było ich kilka zanim zdecydowałem się nie chodzić) i on to zapisywał w karcie psychiatrycznej. Sposób na to: chodzić na psychoterapię do innej przychodni. W polskich warunkach nie ma obaw, że to scalą. Będziesz mogła swobodniej się czuć u terapeuty, ze świadomością, że nie będzie tego potem czytał psychiatra.

[hvp2]

Ostatnio co jakiś czas pojawia się myśl by wrócić do psychoterapii, powstrzymuje mnie to, że terapeuci umieszczają zapiski z sesji w tej samej karcie w której zapisuje swoje bazgroły psychiatra. Fakt ten nie pozwoliłby mi być do końca szczerą, ciągle miałabym obawy.

Z jednej strony Cię rozumiem, zwłaszcza, że do historii choroby koniec końców ma dostęp nie tylko lekarz psychiatra (to jeszcze naprawdę tylko pół biedy), ale również np. urzędnicy w ZUS czy ewentualnie - nie daj Boże - jakieś organy ścigania i sądy. Ja mam niektóre takie tematy, że zacząłem o nich wspominać ogólnikami dopiero po 10 latach spotkań, a dokładnie pewnych rzeczy nie mam zamiaru omawiać już nigdy.

Myślę też sobie, że dobrym sposobem na poradzenie sobie z takimi obawami jest odbycie kilku spotkań, może nawet kilkunastu spotkań z terapeutą, po czym bardzo uprzejme poproszenie go, żeby pozwolił sobie poczytać to, co on powypisywał w historii choroby. Jak pisał ogólnikami - dobrze, jak pisał rzeczy zbyt intymne zbyt szczegółowo - źle. Poza tym wydaje mi się, że z dobrym elastycznym terapeutą dałoby się następnie omówić te jego notatki. To są jednak tylko moje przemyślenia i intuicje.

[maatron]

Też mogę polecić psychoterapeutkę Irenę Maślankowską. Chodzę do niej na psychoterapię już od pół roku i widzę mega poprawę. Naprawdę bardzo mi pomogła, otworzyła trochę na ludzi. Jeszcze dużo pracy przede mna, ale czuje,że w końcu trafiłam do właściwej osoby.

[Gehenna]

[Sposób na to: chodzić na psychoterapię do innej przychodni. W polskich warunkach nie ma obaw, że to scalą. Będziesz mogła swobodniej się czuć u terapeuty, ze świadomością, że nie będzie tego potem czytał psychiatra.

Nie ma tak dobrze. Wtedy, żeby chodzić TAM na terapię, musiałam mieć chodzić do TAMTEJSZEGO lekarza. Taki warunek.

Myślę też sobie, że dobrym sposobem na poradzenie sobie z takimi obawami jest odbycie kilku spotkań, może nawet kilkunastu spotkań z terapeutą, po czym bardzo uprzejme poproszenie go, żeby pozwolił sobie poczytać to, co on powypisywał w historii choroby. Jak pisał ogólnikami - dobrze, jak pisał rzeczy zbyt intymne zbyt szczegółowo - źle. Poza tym wydaje mi się, że z dobrym elastycznym terapeutą dałoby się następnie omówić te jego notatki. To są jednak tylko moje przemyślenia i intuicje.

Robiłam tak. Notatki w moim odczuciu były niespójne z tym co się działo na spotkaniach (ale nie w tym rzecz). Poruszałam temat tej "wspólnej dokumentacji", zarówno podczas rozmów z terapeutą jak i lekarzem. Terapeuta nie widział problemu, lekarka zapewniała, że nie czyta (choć widziałam jak podczas wizyty przegląda te zapiski i nawiązuje do nich w rozmowie).

[Erika_Kohut]

[Sposób na to: chodzić na psychoterapię do innej przychodni. W polskich warunkach nie ma obaw, że to scalą. Będziesz mogła swobodniej się czuć u terapeuty, ze świadomością, że nie będzie tego potem czytał psychiatra.

Nie ma tak dobrze. Wtedy, żeby chodzić TAM na terapię, musiałam mieć chodzić do TAMTEJSZEGO lekarza. Taki warunek.

Myślę też sobie, że dobrym sposobem na poradzenie sobie z takimi obawami jest odbycie kilku spotkań, może nawet kilkunastu spotkań z terapeutą, po czym bardzo uprzejme poproszenie go, żeby pozwolił sobie poczytać to, co on powypisywał w historii choroby. Jak pisał ogólnikami - dobrze, jak pisał rzeczy zbyt intymne zbyt szczegółowo - źle. Poza tym wydaje mi się, że z dobrym elastycznym terapeutą dałoby się następnie omówić te jego notatki. To są jednak tylko moje przemyślenia i intuicje.

Robiłam tak. Notatki w moim odczuciu były niespójne z tym co się działo na spotkaniach (ale nie w tym rzecz). Poruszałam temat tej "wspólnej dokumentacji", zarówno podczas rozmów z terapeutą jak i lekarzem. Terapeuta nie widział problemu, lekarka zapewniała, że nie czyta (choć widziałam jak podczas wizyty przegląda te zapiski i nawiązuje do nich w rozmowie).

I jak poczymstakim nie miec paranoi??