Jak mogę pomóc synowi ?

[Paranoja]

Póki Twój syn dobrze się czuje w swoim świecie to każda Pani próba pomocy będzie traktowana jak zamach na jego życie. Wiem, bo sama tak miałam.

otóż to. Tak samo mi mówił psycholog. Niestety zrobiłam tą głupotę, że chciałam na siłę go z tego świata wyrwać i stałam się wrogiem

[pisaknabaterie]

Ja dalej mam pretensje gdy ktoś na siłę próbuje mnie leczyć,
pomagać mi w codziennych czynnościach (no heloł, nie jestem niepełnosprawna)
czy cokolwiek innego.
Jestem wtedy bardzo smutna.

[Paranoja]

bo niestety ludzie ze schizofrenią nadal są postrzegani jako osoby z którymi nie ma kontaktu, które się gdzieś tam kiwają w kącie, ślina im cieknie, chcą wszystkich zabić itp.

[Kikimora]

Syn ma 19 lat. Bardzo młody człowiek. Nie postrzegam go jako zaślinionego, bezwolnego i opętanego ale wiem jakiego rodzaju głosy i urojenia go niepokoją.
po prostu boję się, że może zrobić sobie albo komuś krzywdę. No boję się i koniec.

[pisaknabaterie]

Ja mam 20, także rozumiem Panią, moja mama też się boi.
Ale proszę mi wierzyć, nasz a Wasz strach to jak ogień i woda,
nieporównywalne.
Nie mniej jednak życzę dużo siły, a Synowi... Synowi żeby ten gorszy stan minął.
Czasem jest lepiej czasem gorzej. Uroki schizofrenii.

[Weronika]

Witam,
Według mnie nie jest Pani nadopiekuńcza, tylko jako matka próbuje Pani pomóc synowi jak tylko Pani może.
Osoby, które nie miały w bliskim otoczeniu, w Pani przypadku rodzinnym osoby chorej na schizofrenię nie zdają sobie sprawy jak ciężka dla samego chorego jak i jego najbliższych jest ta choroba (choć wydaje im sie, ze wiedzą o czym piszą).
Wiem co Pani czuje, gdyż sama mam brata chorego na schizofrenię paranoidalną i ... lekarze nie wiedzą co jeszcze. Jesteśmy już okropnie zmęczeni tą chorobą i po mimo naszych chęci nie możemy nic zrobić, bo te przeklęte leki nie mają 100% działania i choć moj brat co jakiś czas ma zmieniane to i tak to nic nie daje bo ciągle ma te swoje lekki w wyniku których dobrowadza sie do nieświadomych aktow agresji skierowanych zarówno w stosunku do siebie jak i osób trzecich (to jest jakies pieklo). Kilka lat temu nawet w najgorszych snach, filmach nie pomyślałabym, że takie rzeczy mogą się dziać na prawdę
Współczuję Pani i doskonale zdaję sobie sprawę z tego co Pani jako matka czuje.

Pozdrawiam ciepło

[Kikimora]

Właśnie, życie ludzi chorych na schizofrenię nie jest łatwe, życie ich rodzin też. Każda choroba dziecka to dla rodziców cios od losu, najgorszy sen, z którego nie da się obudzić chociaż by się chciało najbardziej na świecie.
Syn jest już w domu. Czuje się całkiem dobrze, przynajmniej tak mówi. Oczywiście nowe leki. Zobaczymy czy będą skuteczne.
Pozdrawiam Was wszystkich, życzę dużo siły i dziękuję za wsparcie.

[Pamiętnik Matki]

Trzymam kciuki by dalej było dobrze.

[Kikimora]

Byłam niedawno u psychiatry dziecięcego. W poczekalniach tłumy. Zauważyłam że z dziećmi przychodziły same kobiety, głównie matki, czasem babcie, i kurczę żadnego mężczyzny. Znacie powód ?

[lawenda]

Myślę, że nie przebywają z dziećmi na co dzień, więc nie mogą opisać co ich zaniepokoiło. A najbardziej istotną rzeczą jest wg mnie to, że mężczyźni nie potrafią się pogodzić z innością, odmiennością swojego dziecka.

[moi]

Byłam niedawno u psychiatry dziecięcego. W poczekalniach tłumy. Zauważyłam że z dziećmi przychodziły same kobiety, głównie matki, czasem babcie, i kurczę żadnego mężczyzny. Znacie powód ?

Jeden z naszych forumowiczów odpowiedziałby Pani, że to dlatego, iż mężczyźni w tym czasie zarabiają na swoje rodziny w pocie czoła. Ale wszyscy wiemy, jak to naprawdę wygląda. Kobiety od samego początku nieustannie towarzyszą dziecku. Mężczyźni albo są zwyczajowo odsuwani, albo sami sie odsuwają - z wygody, z lenistwa, bo nikt ich nie nauczył, że można inaczej.

W innych krajach zachodnioeuropejskich wygląda to, na szczęście, lepiej.

Pozdrawiam.m.

[cezary123]

A najbardziej istotną rzeczą jest wg mnie to, że mężczyźni nie potrafią się pogodzić z innością, odmiennością swojego dziecka.

Mnie też tak się wydaje.
Poza tym kobiety i tak zwykle nie dopuszczają mężczyzn zbyt blisko do wychowywania "swoich" dzieci, zwłaszcza w takich drażliwych kwestiach.
Kobieta "przejmuje stery".

[moi]

Nie dopuszczają? Moim zdaniem mężczyźni sami nie chcą być dopuszczani. Wolą, żeby dzieckiem, szczególnie z problemami, zajmował się kto inny. Byle nie oni.
Zresztą sam to potwierdziłeś, pisząc, że mężczyznom trudno się pogodzić z odmiennością swojego dziecka.

Pozdrawiam.m.

[mamuska]

W innych krajach zachodnioeuropejskich wygląda to, na szczęście, lepiej.

Pozdrawiam.m.

Masz racje Moi moj maz jest bardzo aktywny w wychowywaniu dzieci. To on je zaprowadza i przyprowadza ze szkoly, spedza z nimi duzo czasu, chodzi na spacery. Czasami az mi glupio bo wiem ze dziewczyny za nim by w ogien wskoczyly, a mnie zostawily w plomieniach
Najlepsze jest to ze jak facet jest z dziecmi to jest burdel na kolkach, ale sie dobrze bawia, faceci nie przywiazuja uwagi.

[lawenda]

Właśnie, ja też widziałam zainteresowanie dziećmi w Belgii, przez ojców. Noszenie na barana na ulicy, prowadzanie do szkoły, wożenie na zawody, prowadzenie wózka. W Holandii wspólną grę w piłkę rodzinnie.